Γράφει η ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ

Η Αναστασία Γιάμαλη είναι μια από τις φωνές της νέας γενιάς δημοσιογράφων. Γεννήθηκε στην Aθήνα, σπούδασε στο Λονδίνο. Μένει στα νότια προάστια. Αυτή τη σεζόν τη συναντάμε στο Mega, στην εκπομπή «Εξελίξεις Τώρα», όπου ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Η μετάβασή της από το Kontra Channel στο Μεγάλο Κανάλι αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για εκείνη και ένα επαγγελματικό στοίχημα.

Συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι στο Natu, όπου είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για την πορεία της μέχρι σήμερα, τις απόψεις της για την πολιτική, τον ρόλο της τηλεόρασης στη δημόσια συζήτηση, αλλά και τις θέσεις της που υποστηρίζουν τον φεμινισμό και τη στράτευσή της στην Aριστερά.

«Από πολύ μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, ωστόσο ως παιδί των ’00s δεν είχα νιώσει ότι πρέπει να αντισταθώ τόσο πολύ στο πλαίσιο των γονιών μου, που θεωρούσαν ότι η Νομική είναι ένα πολύ στιβαρό πτυχίο, ένα stepping stone για μια καλή μετάβαση για τα πάντα. Δεν είχα και πολλή γνώση… είναι και κάτι που λείπει ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι το πιάνουμε πολύ λάθος, οπότε είπα “ΟΚ, Νομική, και θα κάνω αυτό που θέλω μετά”. Σπούδασα στο Λονδίνο σε δημόσια πανεπιστήμια, ήταν όμως μια πολύ μεγάλη πόλη για ένα τόσο μικρό κορίτσι τότε, στα 18. Ήταν σοκαριστικό. Έμεινα συνολικά τέσσερα χρόνια, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε λεπτό να μείνω και να εργαστώ εκεί. Επιθυμία μου ήταν να επιστρέψω, παρότι η κρίση ήταν στα ντουζένια της, γιατί πατρίδα είναι όπου βρίσκονται οι άνθρωποί σου, η κοινότητά σου, οι μνήμες σου. Γύρισα και με δυσκολίες πήραν όλα τον δρόμο τους. Θυμάμαι ότι αναζητούσα εργασία την περίοδο που η γενιά των 700 ευρώ ήταν μακρινό όνειρο, βρισκόμασταν στην περίοδο του υποκατώτατου μισθού για τους κάτω των 25, είχα στείλει 70 βιογραφικά σε μια ημέρα και δεν πήρα καμία απάντηση! Ή πήγαινα σε συνεντεύξεις τότε και μου έλεγαν “ναι, πολύ ωραία, αλλά είστε overqualified γι’ αυτό”. Οπότε, για τις δουλειές του κλάδου ήμουν άπειρη και για τις άλλες ήμουν overqualified… Ήταν δύσκολα, αλλά τελικά μου δόθηκε μια ευκαιρία από την “Αυγή”. Ξεκίνησα από τα Διεθνή, μετά πέρασα στο Διπλωματικό – Ελεύθερο – Πολιτικό και μετά πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους».

Σε συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έχει δηλώσει ότι αισθάνεται αριστερή, φεμινίστρια, αντιφασίστρια και δικαιωματίστρια. Αυτές οι απόψεις είναι κομμάτι της ταυτότητάς της, αλλά πώς διαχειρίζεται την ανάγκη για αντικειμενικότητα στη δημοσιογραφία;

«Κάνω τη δουλειά μου και θέλω να την κάνω δίκαια. Αυτός είναι ο οδηγός μου και νομίζω ότι η δουλειά μας είναι να αναδεικνύουμε προβλήματα. Καμία από τις παραπάνω ιδιότητες δεν με τύφλωσε στην ανάδειξη των προβλημάτων. Αντιθέτως, με βοήθησαν να έχω πιο ανοιχτές τις κεραίες μου».

»Δυστυχώς, νιώθω τεράστια υποχρέωση να τοποθετηθώ, κι αυτό πολλές φορές γίνεται εμπόδιο για την ψυχική μου ηρεμία. Γιατί στην πραγματικότητα, γενικά για τον κλάδο μας, δεν υπάρχει η δυνατότητα της αποσύνδεσης. Δεν είναι μια δουλειά 8ώρου, δεν είναι μια δουλειά στην οποία όταν πας σπίτι τελείωσε. Αν θέλεις να είσαι ενήμερη και επαρκής στη δουλειά σου, δυστυχώς πρέπει να είσαι καλωδιωμένη όλη μέρα. Και στο ρεπό σου και στις διακοπές σου και στην ασθένεια και “στα κάτω” σου. Αυτό με τα χρόνια γίνεται και αυτοματισμός, αλλά είναι και φοβερή “φυλακή”.

»Άρα ναι, νιώθω την υποχρέωση, μερικές φορές με καταπιέζει αυτή η υποχρέωση, αλλά είμαι άνθρωπος που λειτουργεί πάρα πολύ με το καθήκον. Οπότε, ακόμα κι όταν δεν είμαι σε φάση -αλίμονο, σε όλες και όλους μας συμβαίνει αυτό- λέω “ΟΚ, κάνε ένα βήμα πίσω και δες εδώ τι έχει γίνει”. Είμαι άνθρωπος της συνέπειας και του προγράμματος. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ναι, πιέζομαι ενίοτε, αλλά αφού μπήκα στον χορό θα χορέψω.

»Τι απαντώ σε εκείνους που θεωρούν ότι η δημοσιογραφία που ασκώ είναι καταγγελτική; Είναι. Υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις δημοσιογραφία; Υπάρχει άλλος τρόπος από την ανάδειξη των προβλημάτων; Αυτή είναι η δουλειά μου. Η δουλειά είναι να βρίσκεις το πρόβλημα και να το αναδεικνύεις. Μακάρι να είναι καταγγελτική. Μακάρι να μη χαϊδεύει αυτιά. Το χαίρομαι και το εκλαμβάνω ως παράσημο. Η δημοσιογραφία είναι: βλέπω το πρόβλημα, το αναδεικνύω και πιέζω να λυθεί. Οτιδήποτε άλλο δεν μου κάνει.

»Η ελεύθερη τηλεόραση είναι ένα μαζικό λαϊκό μέσο συγκριτικά με τις πλατφόρμες. Οπότε, κατ’ εμέ πρέπει να απλουστεύει, να εκλαϊκεύει και να έχει και έναν εκπαιδευτικό ρόλο. Δεν είναι πάντα απλό αυτό να επιτευχθεί. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να αναδεικνύονται τα προβλήματα και όσο πιο πολύ διευρύνονται η απεύθυνση και η κατανόηση ενός θέματος, τόσο πιο γενικά αποδεκτό γίνεται το ότι χρήζει λύσης. Οπότε, νομίζω αν όλοι και όλες συμφωνήσουμε ότι σε κάποια αστυνομικά τμήματα, για παράδειγμα, υπάρχει συστημική αστυνομική αυθαιρεσία, όπως είναι το ΑΤ Ομονοίας, τότε πολύ πιο εύκολα πιέζεται η Πολιτεία να βρει λύσεις. Και όσο πιο βαθιά ριζωμένο είναι το πρόβλημα, τόσο δυσκολότερο είναι να βρεθεί η λύση.

»Όταν μου έγινε η πρόταση από το Mega χάρηκα πάρα πολύ, γιατί μου δόθηκε η εντύπωση -η οποία παραμένει μέχρι σήμερα- μιας εμπιστοσύνης και μιας ασφάλειας. Και τα δύο τα θεωρώ πολύ σημαντικά για τη δουλειά που κάνουμε. Επίσης, το γεγονός ότι μας δόθηκε η δυνατότητα να συγκροτήσουμε τη δική μας ομάδα από την αρχή, μου δημιούργησε ακόμα περισσότερη εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα. Και, βέβαια, ικανοποίηση γιατί όλοι και όλες που δημοσιογραφούμε δεν κάνουμε τη δουλειά για τους φίλους μας, θέλουμε να φτάνουμε σε ακόμη περισσότερο κόσμο, σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Οπότε, το να μετακινείσαι από ένα περιφερειακό κανάλι στο Μεγάλο Κανάλι είναι πρόοδος.

»Στο τέλος της σεζόν θα είναι δύσκολο να διαλέξω τι θεωρώ επιτυχία. Σταθερά βασίζομαι στην επαφή με τον κόσμο, στο ότι πλέον κανείς δεν θα έρθει να μου πει “εκεί χαρίστηκες”, επειδή δεν χαρίζομαι. Ωστόσο, στα μεγάλα κανάλια κρίνεσαι και από την τηλεθέαση. Οπότε, θα χαρώ να έχει πάει καλά η εκπομπή σε μια ζώνη που δημιουργείται τώρα και να την έχει αγκαλιάσει ο κόσμος. Αν αυτό συνδυαστεί με επίλυση ζητημάτων που αναδεικνύουμε, τότε θα έχουμε τρία στα τρία!

»Βλέπω πολλή τηλεόραση, αλλά θα είναι φοβερά άδικο να διαλέξω τι έχω ξεχωρίσει τη φετινή σεζόν. Βλέπω τα πάντα από τη διαστροφή του επαγγέλματος και υπάρχουν πολλές σοβαρές ενημερωτικές εκπομπές στο Mega, υπάρχουν ψυχαγωγικές εκπομπές που εκτιμώ τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται θέματα, και άλλες τις οποίες δεν εκτιμώ ιδιαίτερα.

»Ποιες Ελληνίδες δημοσιογράφους θαυμάζω; Εκτιμώ πολύ τον τρόπο με τον οποίο δημοσιογραφεί η Ράνια Τζίμα, εκτιμώ τη συνέπεια με την οποία μελετά η Κάτια Μακρή, μεγαλώνοντας θαύμαζα πολύ την Έλλη Στάη και την Όλγα Τρέμη. Ωστόσο, έχει σημασία να κάνουμε ειδική μνεία στις πολλές συναδέλφισσες που κάνουν φοβερή δουλειά σε πολλά διαφορετικά δημοσιογραφικά πόστα, στην ερευνητική δημοσιογραφία, στην αρθρογραφία, στο ρεπορτάζ τους που το ξέρουν σαν την παλάμη τους και νομίζω δεν παίρνουν την αναγνώριση που τους πρέπει σε σύγκριση με τις κυρίες που βρισκόμαστε μπροστά στην κάμερα.

»Eίμαι πολύ κοντά στις γυναίκες. Κατάλαβα πόσο πολύ έχουμε καταπιεστεί διαγενεακά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με τρεις γυναίκες. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, οπότε μεγάλωσα με τη μητέρα μου και τις δύο δίδυμες αδερφές της. Είμαι μοναχοπαίδι. Ηταν κάτι μεταξύ μαμάδων και αδελφών. Και οι τρεις τους, η καθεμία στον χώρο της και η καθεμία με τον τρόπο της, ήταν και είναι πάρα πολύ χειραφετημένες. Οπότε, μεγαλώνοντας κι έχοντας αυτό το βίωμα στις αποσκευές μου και διαβάζοντας περισσότερο για την πατριαρχία, το male gaze, την έμφυλη ανισότητα όχι μόνο στην εργασία αλλά και στο σπίτι, πόσω μάλλον στο ζήτημα της γονεϊκότητας… Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι πρέπει να γίνουμε πιο ευρύχωρη ως κοινωνία στην ποικιλομορφία της θηλυκότητας και στις εκφράσεις της. Δεν θα είμαστε όλες 1,75, ξανθιές, με πράσινα μάτια και άψογες αναλογίες. Ούτε χρειάζεται. Αν το καταφέρουμε αυτό να το περάσουμε στις επόμενες γενιές, θα είναι φοβερά απελευθερωτικό και θα απελευθερώσει φοβερά δημιουργικές δυνάμεις. Ο χρόνος που τρώμε για ένα άπιαστο ιδανικό ομορφιάς, συμπεριφοράς, επιτυχίας, μας κατατρώει. Δεν χρειάζεται ούτε να είμαστε ίδιες ούτε να βρίσκουμε τον ανταγωνισμό στη διπλανή μας. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε τον χώρο μας όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όσες είτε δεν είναι έτοιμες είτε δεν γνωρίζουν ακόμη πώς να το κάνουν.

»Είμαστε πάντως καλύτερα απ’ ό,τι ήμασταν στο παρελθόν, έχουν γίνει βήματα, αλλά όταν έχουμε αυτούς τους αριθμούς γυναικοκτονιών κάθε χρόνο, όταν έχουμε αυτούς τους αριθμούς ενδοοικογενειακών κακοποιήσεων κάθε μέρα και βάλε πόσες κακοποιήσεις δεν καταγγέλλονται κι έχουμε τόσες καταπιεσμένες γυναίκες εκεί έξω, θεωρώ έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Δεν μηδενίζω την πρόοδο που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, ούτε εκείνες που μας βοήθησαν να την πετύχουμε, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την κατάκτηση της πολυπόθητης ισότητας.

»Είναι ανακριβές ότι στο Kontra με γνωρίσατε ως Νατάσα και στο Mega συστήνομαι ως Αναστασία. Από το 2019 που ανέλαβα την εκπομπή, αν δεις κάτω δεξιά αναφέρεται Kontra24, Αναστασία Γιάμαλη. Ήταν και στον τίτλο της εκπομπής. Δεν ξέρω πώς έχει προκύψει αυτό. Διάβασα και αυτή την ανοησία, ότι έγινα Αναστασία για το Mega. Ουδέν ψευδέστερον. Δυστυχώς, ακούω και στα δύο και υπάρχει απάντηση σε αυτό: Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι απ’ όταν ήμουν 2 ετών. “Νατάσα” με φωνάζει η μαμά μου, “Αναστασία” με φωνάζει ο μπαμπάς μου. Ακούω και στα δύο εξίσου, μου φαίνονται και τα δύο ΟΚ και ανάλογα με τη χρονική στιγμή που έκανα τους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ας πούμε στο Instagram είμαι Νατάσα, στο X (πρώην Twitter) είμαι Αναστασία. Τα δελτία Τύπου που έβγαιναν στο Kontra ήταν ως Αναστασία, από την πρώτη πρώτη χρονιά. Από την πρώτη υπογραφή μου ως δημοσιογράφος στο πρώτο μονόστηλο χρησιμοποιώ το “Αναστασία”. Απλώς κάποιοι κρίνουν εξ ιδίων. Καμία αλλαγή. Ανταποκρίνομαι εξίσου και στα δύο, έχω φίλους που με φωνάζουν Αναστασία, φίλους που με φωνάζουν Νατάσα, δεν έχω καμία προτίμηση. Ο μπαμπάς προτιμά το “Αναστασία” επειδή είναι το όνομα της μαμάς του, προφανώς».

Αναστασία Γιάμαλη: Τα σχόλια για την εμφάνισή της και το hate baiting στο Ίντερνετ

Από τη συζήτησή μας δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα σχόλια για την εμφάνισή της στην πρεμιέρα της εκπομπής της. Πιο συγκεκριμένα, όταν πριν από τρεις εβδομάδες η Αναστασία Γιάμαλη έκανε πρεμιέρα σε νέο κανάλι και νέα ώρα, γύρω στις 16:00, χαιρέτησε τους τηλεθεατές λέγοντας ότι «ήρθε η ώρα να συστηθούμε» και αστειεύτηκε πως αυτή είναι η πιο γλυκιά εκδοχή της. Παρ’ όλα αυτά, το Διαδίκτυο δεν ασχολήθηκε με την αλλαγή καναλιού ή ώρας, αλλά επικεντρώθηκε σε αρνητικά σχόλια σχετικά με την εμφάνισή της. «Τι πήγε λάθος με το πρόσωπο της Γιάμαλη;» ήταν το κυρίαρχο θέμα.

Όταν κάποιος αναρωτιέται για την εμφάνιση μιας γυναίκας, συνήθως στόχο έχει να την κατηγορήσει για αισθητικές επεμβάσεις, όπως μπότοξ και υαλουρονικά. Η ίδια δεν έχασε το χιούμορ της και, αναρτώντας σε Instagram story ένα άρθρο που ρωτούσε «Τι συμβαίνει με το πρόσωπό της», πρότεινε στους haters να «κάνουν καλύτερη δουλειά». Έγραψε συγκεκριμένα: «Υπάρχουν καλύτερες και πιο τρομακτικές εκφράσεις μου. Θέλω να είστε ευρηματικοί/ές». Στη συνέχεια επέλεξε διάφορα στιγμιότυπα από το πρώτο της Σαββατοκύριακο στο Mega κάνοντας zoom σε σημεία του προσώπου της που, σύμφωνα με τους σχολιαστές, «κάτι έπαθαν».

Aντιμετωπίζει τα πάντα με χιούμορ στη ζωή; «Όχι, προφανώς και θυμώνω, δεν είμαι ο Δαλάι Λάμα, αλλά καταλαβαίνω ως φεμινίστρια και ως γυναίκα ότι τα σχόλια που αφορούν τελικά την εμφάνιση είναι σχόλια που αποσκοπούν κάπου αλλού. Δηλαδή σε αυτό το οποίο λες, σε αυτό το οποίο είσαι και υπάρχουν αμέτρητα τέτοια παραδείγματα στη δημόσια σφαίρα που γυναίκες κυρίως εγκαλούνται για συμπεριφορικά, για το ότι μιλάνε έντονα, το tone policing που εμένα με ενοχλεί πολύ, ή για το τι φόρεσαν. Ενώ στην πραγματικότητα πάντα μια συγκεκριμένη μερίδα ενοχλείται από αυτό που είπες και το κρύβει πίσω από την ένταση στην εκφορά του λόγου σου ή το look σου. Στο παρελθόν με ενοχλούσαν πολύ και τα έπαιρνα μαζί μου, στο μαξιλάρι μου. Κατάλαβα ότι ο κόσμος που τα λέει αυτά προβάλλει πάνω μου το δικό του ζήτημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Ο λόγος για τον οποίο απαντάω όταν απαντάω είναι για τα νεαρότερα άτομα εκεί έξω τα οποία τα παίρνουν κατάκαρδα. Δεν είναι τα κιλά σου, δεν είναι η εμφάνισή σου, δεν είναι το ύφος σου, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι αυτό που λες και ότι κάποιος/κάποια ενοχλείται…», σημειώνει.

Σε παλαιότερη συνέντευξή της έχει εκφράσει την επιθυμία της για γαλήνη στο σπίτι της και τη θέση της ότι δεν θα μπορούσε να είναι με έναν άντρα συντηρητικό. Η ίδια ξεκαθαρίζει: «Δεν ζητάω πολιτικά φρονήματα από κανέναν και από καμία ούτε για να κάνουμε παρέα ούτε για να βγούμε ραντεβού. Από εκεί και πέρα θεωρώ πραγματικά ότι είναι μύθος που μας έχουν περάσει ανοήτως ιδίως στις γυναίκες το “εγώ θα τον φτιάξω, εγώ θα τον αλλάξω και με εμένα θα είναι αλλιώς”. Οπότε, με ένα άτομο με το οποίο δεν ταιριάζει καθόλου η κοσμοθεωρία μου και δεν έχω κάτι να πω, τι να κάνω; Θέλω οι σχέσεις μου να είναι λειτουργικές».

Όσο για το πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια από σήμερα, απαντά: «Θα ήθελα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να είναι υγιείς οι γονείς μου και οι άνθρωποί μου και να ζω και να δημοσιογραφώ με συνθήκες αξιοπρέπειας. Σε προσωπικό επίπεδο το ζήτημα της μητρότητας που επιβάλλεται ως “milestone” δεν με απασχολεί. Θα ήθελα επίσης να έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία ώστε να μη χρειάζεται να λέω τα ίδια».

Η Αναστασία Γιάμαλη για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα

Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις, αναλύει τη θέση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, την εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη και τις προοπτικές του Αλέξη Τσίπρα. Παράλληλα, σχολιάζει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η πολιτική σκηνή, όπως η άνοδος της Ακροδεξιάς και η επιρροή του lifestyle στην πολιτική. Τέλος, αποκαλύπτει τη δική της προτίμηση να παραμείνει στον δημοσιογραφικό χώρο, ενώ αναγνωρίζει την ύπαρξη σοβαρών πολιτικών που εργάζονται για το καλό της κοινωνίας.

Ποια είναι η άποψή σου για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη;

Είναι ένας πρωθυπουργός που αυτή τη στιγμή παίζει χωρίς αντίπαλο, γιατί καλώς ή κακώς τα κόμματα που βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα της Νέας Δημοκρατίας έχουν -σε άλλες ποιότητες και άλλες ταχύτητες- να λύσουν τα εσωτερικά τους για αρχή. Βέβαια, αυτό το «χωρίς αντίπαλο» δεν ξέρω αν είναι τύχη ή ατυχία πια – γιατί έχει αρχίσει η εσωτερική «φαγωμάρα» μετά τα ποσοστά των ευρωεκλογών.

Πώς βλέπεις τον Στέφανο Κασσελάκη;

Νομίζω ότι επένδυσε περισσότερο στην παραπολιτική και στο lifestyle απ’ ό,τι στην πολιτική. Δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες σε έναν κόσμο που αντιλαμβάνεται την πολιτική με μεσσιανικούς όρους. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι έτσι την πολιτική. Δηλαδή απαιτώ από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς συγκεκριμένο πολιτικό και προγραμματικό λόγο. Αυτό δεν το είδαμε ούτε από τον Στέφανο Κασσελάκη και λέω ούτε γιατί δεν το έχουμε δει από πολλούς.

Πιστεύεις ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα επιστρέψει;

Ξέρω ότι αυτό είναι ευσεβής πόθος πολλών προοδευτικών ανθρώπων. Δεν έχω μαγική σφαίρα, ωστόσο το ρεπορτάζ λέει ότι δεν προτίθεται στο κοντινό μέλλον. Θα ήθελα όμως να ζούμε σε μια χώρα που το πολιτικό της σύστημα είναι αρκετά υγιές ώστε να υπάρχει αντίπαλον δέος στην κυβέρνηση και αυτό να εκφράζεται πολιτικά κι όχι μόνο κοινωνικά. Αν είναι αυτός ο εκφραστής του, ας είναι αυτός ο εκφραστής του.

Είναι σέξι η πολιτική στις μέρες μας; 

Θεωρώ ότι υπάρχουν δύο προβληματικά διεθνή φαινόμενα. Το ένα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς και το άλλο είναι η προσκόλληση στα πρόσωπα και στους χαρακτήρες τους, στην εμφάνισή τους, στη συμπεριφορά τους και στα παραπολιτικού τύπου στοιχεία. Είμαι από εκείνες που θέλουν πολιτική, προγράμματα, ιδεολογία. Καταλαβαίνω ότι αυτό στις μέρες μας είναι passé, θεωρώ όμως ότι πολιτική χωρίς πολιτική δεν γίνεται. Τα άλλα είναι lifestyle. Kάθε μέρα περνούν από τη Βουλή νομοσχέδια που αφορούν τις ζωές μας, ενώ εμείς γνωρίζουμε περισσότερα για το οικογενειακό background π.χ. των πολιτικών. Οπότε, θεωρώ ότι θα έπρεπε να στρέψουμε το βλέμμα μας περισσότερο εκεί, στο πώς θα βελτιωθεί η καθημερινότητά μας, και αν με την εκάστοτε νομοθεσία βελτιώνεται η καθημερινότητά μας.

Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με την πολιτική;

Eίναι σε τόσο κακή φάση η πολιτική ζωή στη χώρα μας αυτή τη στιγμή, που ακόμα κι αν δεν το απέκλεια παλαιότερα, πλέον το ξεχνάω. Προτιμώ να είμαι δημοσιογράφος, μακράν. Πολύς κόσμος μού το λέει, καταλαβαίνω και γιατί το λέει, αλλά κάνω τη δουλειά μου. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μας. Ωστόσο, υπάρχουν εκεί έξω πολλοί σοβαροί πολιτικοί από διάφορα κόμματα που παλεύουν για τις Περιφέρειές τους, τους τομείς τους. Φοβάμαι ότι δεν τα μαθαίνουμε, ότι δεν μας απασχολεί τόσο.

Ευχαριστούμε πολύ το Natu Restaurant στην Κηφισιά για τη φιλοξενία