Οι Αρμένιοι ζουν τη δική τους «Κυπριακή» τραγωδία. Η κυβέρνηση Νικόλ Πασινιάν είναι ανήμπορη να διαχειριστεί την ανάδειξη του γειτονικού- και εχθρικού- Αζερμπαϊτζάν σε κράτος- αφεντικό στον Νότιο Καύκασο, υπό το κοουτσάρισμα της πάντα πρόθυμης Τουρκίας και μίας Ρωσίας, που εσχάτως φαίνεται να εκτιμά πολύ περισσότερο αυτή την χώρα με την οποία έχει κοινά σύνορα, μία συγγένεια πολιτικής αυταρχικής διακυβέρνησης, και είναι πλούσια σε χρήματα και υλικούς πόρους, που τους έχει ανάγκη. Η Τουρκία έρχεται ν’ εκμεταλλευτεί αυτό το νέο γεωπολιτικό «ειδύλλιο» και να προσφέρει ανέξοδες υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα: πανηγυρίζοντες Αζέροι με σημαίες Ρωσίας και Τουρκίας στους δρόμους της πρωτεύουσας Μπακού, ύστερα από την άμεση και ταχεία παράδοση του αρμενικού θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ήδη κολοβωμένο από την προηγούμενη επίθεση προ δύο ετών.
Οι συνθήκες ενός οιονεί παγκόσμιου πολέμου δεν ευνοούν τους αθώους λαούς. Για το εάν και κατά πόσο οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν βάλει το «χεράκι» τους στην περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής, μένει ν’ αποδειχθεί. Ποια θα είναι η στάση του Ιράν, το οποίο είναι σύμμαχος της Αρμενίας και φιλοξενεί κάποια εκατομμύρια Αζέρων στο έδαφος του, οπότε λογικά φοβάται μία επέκταση στο βορρά της αζερικής επιρροής, είναι επίσης κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Ο πολυπολικός κόσμος της εποχής μας τείνει να έρχεται σε μία ισορροπία, «τακτοποιώντας» εκκρεμότητες του ιστορικού παρελθόντος. Σε βάρος των λαών και των αδύναμων κρατών. Κατ’ ανάλογο τρόπο, τότε, το Κυπριακό «επιλύθηκε» με αίμα και δάκρυα, όταν αναγνωρίσθηκε η ανάγκη διευθέτησης αυτού του πολύτιμου γεωπολιτικού «οικοπέδου».
Με όρους σκληρής ρεαλιστικής πολιτικής έτσι είναι τα πράγματα πάντοτε. Μόνο που οι Ρώσοι καλούνται να διαχειριστούν πληθυσμούς και κράτη, προτείνοντας μία άλλη, ίσως εναλλακτική ποιότητα πολιτισμού. Η φαινομενική τους «απόσυρση» και η λογική Ποντίου Πιλάτου για (σχεδόν) ομόδοξο λαό, σημαίνει τελικά κάτι πολύ χειρότερο από την ωμή βία των Δυτικών σε άλλες χώρες. Από τη μία εκλαμβάνεται, και αυτό έχει ήδη παρατηρηθεί, στις διεθνείς «δεξαμενές σκέψης» ως μία αδυναμία του ρωσικού παράγοντα να είναι ισχυρός στο μαλακό υπογάστριο του (σίγουρα μία άποψη ιδεολογική και προπαγανδιστική από τη Δύση), από την άλλη «σπάει» πολιτισμικές και θρησκευτικές συμμαχίες που θα τους είναι απαραίτητη. Η Ρωσία σ’ αυτόν τον υβριδικό παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει να προσφέρει τα ιδεολογήματα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε καν αυτό της ελεύθερης αγοράς. Αυτό που προβάλλει ή θέλει να προβάλλει είναι μία «κοινότητα ηθικής και παράδοσης», ενάντια στον χυλό της παγκοσμιοποίησης. Η στάση της στον Ν. Καύκασο μόνο υπονομευτική μακροπρόθεσμα της ίδιας φαίνεται να είναι. Ο πλέον κερδισμένος παίκτης είναι και πάλι η Τουρκία, που στη συμπλήρωση των 100 χρόνων του κοσμικού της κράτους (1923-2023) έχει να πανηγυρίζει.
ΠΗΓΗ: antifono.gr