«Μάγεμα η φύσης», είπε κάποτε ο ποιητής. Κι είναι όντως μαγευτική, η εικόνα του φυσικού μας τοπίου. Η φύση σκορπά απλόχερα την ομορφιά της, χωρίς περιορισμούς. Παντού σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Βότανα, ζώα, τοπία που μόνο εδώ μπορεί κανείς να συναντήσει. Επιπλέον, πρόκειται για έναν ευλογημένο τόπο που ενώνει την ανατολή με την δύση και που στον κόρφο του κουρνιάζουν μεταναστευτικά ζώα από 3 ηπείρους.

Αυτή η ευλογημένη φύση έχει γίνει στόχαστρο πάσης φύσεως καιροσκόπων τις τελευταίες δεκαετίες. Εμπρηστές, οικοπεδοφάγοι, πολυεθνικές καταστρέφουν λίγο λίγο κάθε απάτητο σημείο χάριν του γρήγορου κέρδους. Σε όλους αυτούς, τα τελευταία χρόνια ήρθαν να προστεθούν και οι οπαδοί της πράσινης ενέργειας.

Μέσω της παγκόσμιας προπαγάνδας χτίστηκε το αφήγημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και όταν αυτό κατέρρευσε, αντικαταστάθηκε με αυτό της κλιματικής κρίσης. Τώρα κάθε βροχή, λέγεται κακοκαιρία και έχει όνομα. Κάθε καλοκαίρι η ζέστη και κάθε χειμώνα το κρύο, είναι αποτέλεσμα προβλήματος κι όχι φυσικά καιρικά φαινόμενα. Η τηλεόραση τρομάζει τους τηλεθεατές της κι αυτοί ανίκανοι να βοηθήσουν την κατάσταση -καθώς το ενεργειακό αποτύπωμα κάθε ανθρώπου μεμονωμένα είναι αμελητέο, δέχονται αδιαμαρτύρητα “πράσινους φόρους” και διάφορες πράσινες πηγές ενέργειας.

Σε καμμία περίπτωση δεν αρνιόμαστε την δύναμη της φύσης ή την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου για την παροχή ενέργειας. Όταν όμως σημαντικοί πνεύμονες πρασίνου καίγονται για να αντικατασταθούν με ανεμογεννήτριες ιδιωτικής εταιρείας που έχει άμεση σχέση με την κυβέρνηση, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Όταν τα βουνά μας, τα δάση τους, η βιοποικιλότητά τους ακόμα και η ιστορικότητά τους ρημάζεται για να μπουν σιδερένιες κολώνες που τάζουν ενεργειακή αυτονομία αλλά κοστίζουν πολλαπλάσια και έχουν αίολα οφέλη, τότε γινόμαστε έξαλλοι.

 Η πατρίδα δεν είναι μια αόριστη έννοια. Είναι κάτι το ιερό, το χειροπιαστό, το άξιο προστασίας. Η καταστροφή της στον βωμό του καπιταλισμού και της απληστίας, είναι κάτι που θα μας βρίσκει πάντοτε απέναντι!