Ο Μητσοτάκης διεκδίκησε με καμάρι τα σκοτεινά πεπραγμένα του Σημίτη για τον εαυτό του. Παραδέχτηκε, επιτέλους, ότι αποτελεί τον κλώνο του μέντορά του

Πρώτα προσπάθησε να δημιουργήσει έναν μύθο περί Σημίτη, καλλωπίζοντας τη μοιραία του πρωθυπουργία. Κι έπειτα αποφάσισε να δείξει ότι αυτός είναι η συνέχεια του «μύθου» Σημίτη, με τρόπο που να «κουμπώνει» πάνω στους δικούς του πολιτικούς σκοπούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε χθες στη Μητρόπολη, είπε στην ουσία ότι «εγώ είμαι ο ένας και μοναδικός διάδοχος του Σημίτη». Σαν να πρόκειται για κάποιο σημαντικό… παράσημο.

Από τον Βασίλη Γαλούπη

Οσα είπε ο πρωθυπουργός ήταν μια βάρβαρα ωραιοποιημένη και ωμά πλαστογραφημένη εικόνα για όσα έπραξε, υποστήριζε και προκάλεσε ο Κώστας Σημίτης. Επιμελώς αόριστη, η ομιλία του Μητσοτάκη είχε, χάριν ξεκαρφώματος, και κάποιες νύξεις για «λάθη» και «όποιες αστοχίες», που όμως θα κριθούν για κάποιον ανεξήγητο λόγο… μελλοντικά, από «αναλυτές στους καιρούς που έρχονται». Προς Θεού, όχι από τους πολίτες, αλλά μόνο από τους διαπιστευμένους «σημιτολόγους».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και κάθεται στην καρέκλα που καθόταν κάποτε ο Σημίτης, παρέκαμψε τον σκόπελο της κριτικής με το βαρετά κλασικό και πονηρούλικο «ο Κώστας Σημίτης ανήκει πλέον στην Ιστορία, η οποία και θα ζυγίσει την πολυκύμαντη διαδρομή του». Λες και η Ιστορία δεν έχει γραφτεί… Στην πραγματικότητα, 21 χρόνια πια μετά την πρωθυπουργία Σημίτη, το μέλλον είναι εδώ και οι άνθρωποι των οποίων τη ζωή καθόρισε, δηλαδή οι πολίτες της χώρας του, τον έχουν ήδη και κρίνει και ζυγίσει. Είναι πασιφανές πως η συντριπτική πλειονότητα δεν τον θυμάται με αγάπη. Εχοντας αναθέσει την κρίση στον βολικό κι αφηρημένο ιστορικό του μέλλοντος, ο Μητσοτάκης μίλησε για «τρεις παρακαταθήκες Σημίτη που είναι ήδη ορατές»:

«Η πρώτη είναι η πίστη του, η αταλάντευτη πίστη του στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και η διαρκής προσπάθειά του η Ελλάδα να συγκλίνει με τα πιο ανεπτυγμένα, τα πιο δυναμικά κράτη της ηπείρου μας». Πέρα από τα πλαστά Greek Statistics, τα μαγειρεμένα στοιχεία με τα οποία ο Σημίτης έβαλε βεβιασμένα την ανέτοιμη ελληνική οικονομία στο ευρώ με τα γνωστά αποτελέσματα, ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» του δεν ήταν παρά το χαλί με το οποίο σκέπαζε τη βαλκανικού τύπου ολιγαρχική διαφθορά, διαπλοκή και λαϊκισμό της διακυβέρνησής του. Ομως, κατά την πολιτική κρίση του Κυριάκου, προφανώς αυτό είναι ο «ευρωπαϊσμός». Η δεύτερη ήταν «ο τρόπος διακυβέρνησής του, με πρωταγωνιστή το περίφημο μπλοκάκι, τις σημειώσεις όπου καταγράφονταν μεθοδικά οι προτεραιότητες που από διακηρύξεις έπρεπε να γίνουν πράξεις». Προσπαθώντας να προκαλέσει συνειρμούς ανάμεσα στο σημιτικό «μπλοκάκι» και στους περίφημους γαλάζιους φακέλους του δικού του «επιτελικού κράτους», ο λογογράφος του πρωθυπουργού εδώ αστόχησε ξανά. Το επιτελικό κράτος είναι ανύπαρκτο, ένα καταστροφικό φιάσκο.

Ως τρίτη παρακαταθήκη ανέφερε την ανθρώπινη διάσταση του Σημίτη, ότι δηλαδή υπήρξε «σύζυγος και πατέρας», του άρεσε «να ακούει μουσική» κ.λπ. Κάτι αδιάφορο για έναν πρωθυπουργό. Το να θέλεις να παρουσιαστείς ως αποκλειστικός συνεχιστής της ντροπιαστικής κληρονομιάς του Σημίτη, του πολιτικού που στηρίχτηκε στη διαπλοκή μιντιαρχών εργολάβων, πυροδότησε το μελλοντικό οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και, πάνω απ’ όλα, έγινε ο μοναδικός πρωθυπουργός στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας που παρέδωσε μικρότερη χώρα από αυτήν που παρέλαβε λόγω Ιμίων δεν είναι και πολύ έξυπνη τακτική. Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ξαναγράψει, ανεπιτυχώς, την Ιστορία όσον αφορά την περίοδο Σημίτη. Η σοβαροφάνεια χωρίς καμιά υπευθυνότητα βαφτίστηκε «διακριτική απλότητα». Το χάσμα μεταξύ των καταστροφικών αποφάσεων Σημίτη και του καλού της χώρας «γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να μεταλλαχθεί, να γίνει αρεστός». Τα σκανδαλωδώς υπερκοστολογημένα από τους φίλους εργολάβους έργα μνημονεύτηκαν ως οι «σοβαρές υποδομές που απέκτησε η χώρα».

Ο Σημίτης, μας είπε χθες ο ευθυνόφοβος Μητσοτάκης, έλεγε ότι συχνά οι κυβερνήσεις, για να διαμορφώσουν μια καλύτερη κοινωνία, «με λέξεις-κλειδιά το σχέδιο και τη συγκυρία, επιδιώκουν τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, όμως βαδίζοντας και κόντρα στο ρεύμα». Δύσκολα διαφωνεί κανείς με αυτά τα λόγια του Σημίτη, είπε ο Μητσοτάκης: «Πολύ περισσότερο όταν στις προσπάθειες εφαρμογής τους δοκιμάζεται εδώ και χρόνια η ικανότητα της πατρίδας μας να απαλλαγεί από βαρίδια και από παθογένειες δεκαετιών». Ξεχνώντας την πραγματικότητα, ότι στην Ελλάδα των υποκλοπών, των Τεμπών, της συνειδητής αισχροκέρδειας και των απευθείας αναθέσεων, τα «βαρίδια» και οι «παθογένειες» είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Για τον ίδιο όμως, μαθητή και διάδοχο του μέντορά του, Σημίτη, το βαρίδι ήταν το κόμμα του. Τώρα που η μετάλλαξη της Ν.Δ. σε κόμμα εξυπηρέτησης συμφερόντων και σημιτικών πολιτικών ολοκληρώθηκε, ο Μητσοτάκης δεν χρειάζεται πια να υποδύεται ρόλους που τον στενεύουν.

Από την ομιλία του πρωθυπουργού απαλείφθηκαν πλήρως τεχνοκρατικά εγκλήματα του Σημίτη, όπως η υπόθεση του swap της Goldman Sachs, που «φέσωσε» την Ελλάδα με πάνω από 16 δισ. ευρώ. Ηταν ένα τέχνασμα Σημίτη για να κρύψει χρέος, ώστε να εξαπατήσει και να βάλει βεβιασμένα την Ελλάδα στο ευρώ, κάτι που έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να σταλεί η χώρα στα Μνημόνια. Σήμερα, στη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη πια, οι φτωχοί είναι φτωχότεροι και περισσότεροι, και οι ελάχιστοι στην κορυφή πλουσιότεροι. Ο πρωθυπουργός διεκδίκησε με καμάρι τη σκοτεινή κληρονομιά του Σημίτη για τον εαυτό του. Παραδέχτηκε, επιτέλους, ότι αποτελεί τον κλώνο του πρωθυπουργού-δασκάλου που του αξίζει.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ

Πρωθυπουργός της Ελλάδος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968 και είναι γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες στο Χάρβαρντ, με μεταπτυχιακό στο Στάνφορντ. εκανε πρακτική στις αγγλικές Chase Investment και McKinsey, στην οποία ήταν σύμβουλος το 1995-1997, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε σε θυγατρικές των ελληνικών τραπεζών Alpha και Εθνική. Για πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής της Ν.Δ. το 2004, και το 2013 διετέλεσε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Από το 2016 είναι πρόεδρος του κόμματος και στις 7 Ιουλίου 2019 έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος. Επανεξελέγη τον Ιούνιο του 2023.