Της Μαρίας Δεναξά 

Τόσο χιλιοειπωμένο, αλλά, όπως και να το κάνεις, απ’ όπου κι αν το δεις, στην Ελλάδα του 2024, με το πιο κατεστραμμένο σύστημα Υγείας, το πιο άθλιο σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ευρώπη, τους πιο απερίγραπτους δρόμους στη γηραιά ήπειρο, την ελλιπέστατη ασφάλεια, την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, με το πιο ξεχαρβαλωμένο δημόσιο σύστημα, τους πιο οικτρούς και ανέντιμους πολιτικούς ever, το πολύ πολύ ο προορισμός στο «πάμε κι όπου βγει» να είναι οι παραδεισένιες πύλες του αγίου Πέτρου!

Κάθε ημέρα που περνάει επαληθεύει αυτό που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες υποστήριξαν αμέσως μετά την τραγωδία στα Τέμπη: πως σε αυτή τη χώρα ζούμε στην κυριολεξία από θαύμα.

Απ’ όπου κι αν το πιάσεις

Σ’ ένα εικοσιτετράωρο οι «ιστορίες για αγρίους» που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική επικράτεια δεν έχουν προηγούμενο και πολλές εξ αυτών θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή των πολιτών, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα υπουργούς και πρωθυπουργό στα μάτια των ψηφοφόρων τους, αλλά και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν τους ψήφισαν και δεν τους ανέχονται πια άλλο. Αυτό, δε, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός!

Αν κάποιος ακούσει την ελληνική ηγεσία σήμερα θα πιστέψει πως οι Έλληνες ζουν στην καλύτερη χώρα του κόσμου και δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν με τα τρένα του ΟΣΕ και της Hellenic Train για να πάνε στον άλλο κόσμο!

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη, αρχής γενομένης από το δημόσιο σύστημα περίθαλψης. Όσοι δεν έχουν μέσο, γεμάτο κομπόδεμα ή γνωστό γιατρό αν δεν πεθάνουν από κάποια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη στα δημόσια νοσοκομεία ή δεν «χαιρετήσουν» περιμένοντας ένα πολυπόθητο ραντεβού με τους εναπομείναντες γιατρούς στο ΕΣΥ, τότε θα έχουν επιζήσει από τύχη!

Για επιβράβευση, ο Σπυρίδων Άδωνις Γεωργιάδης θα εξυμνήσει το δημόσιο σύστημα υγείας, κάνοντας μακάβριες συγκρίσεις με το γαλλικό, όπου πεθαίνουν οι άνθρωποι στις αναμονές στα επείγοντα περιστατικά, περιμένοντας ακόμη και περισσότερο από 72 ώρες.

Πέρα από τις ατυχείς συγκρίσεις, ο κύριος υπουργός κάνει την πάπια στις επώνυμες καταγγελίες για τα ελληνικά νοσοκομεία, όπως το «Γεώργιος Γεννηματάς», που έχει το πιο θλιβερό ρεκόρ της αναμονής ασθενών στην ελληνική επικράτεια, με 34 ώρες στα επείγοντα περιστατικά, γιατί δεν υπάρχει όχι κρεβάτι, αλλά ούτε καν ράντσο!

Αντ’ αυτού, ο κύριος υπουργός βγαίνει στις τηλεοράσεις ή μοιράζει ανακοινωθέντα, για να ισχυριστεί ψευδώς, πως στο εν λόγω νοσοκομείο γίνονται έργα και πως το ελληνικό σύστημα υγείας έχει ζηλέψει τόσο πολύ ο Αμερικανός πολίτης που μετακομίζει στη χώρα μας, για να πάει… μια κι έξω!

Όσο για την κοινωνική μέριμνα, ανύπαρκτη κι αυτή! Μια ματιά στο κέντρο αποθεραπείας και αποκατάστασης «Άγιος Δημήτριος» στη Θεσσαλονίκη, όπου 82 παιδιά με αναπηρία είναι αφημένα στο έλεος του Θεού και, μάλιστα, ένα εξ αυτών βρέθηκε γυμνό και δεμένο μέσα σε κλουβί, λερωμένο από τις ακαθαρσίες του επί ώρες κι ένα άλλο σκελετωμένο από την πείνα, θα καταλάβει κανείς πως η εγκατάλειψη των Ελλήνων σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται είναι τραγική!

Οι εικόνες από το δημόσιο Κωσταλέξι που κυκλοφόρησαν είναι αδιάψευστοι μάρτυρες πως η χώρα μας κρύβει τελικά πολλά κολαστήρια. Το κράτος είναι κι αυτό συνένοχο κι οι όποιες δικαιολογίες ωραιοποίησης των γεγονότων από τους αρμοδίους αποτελούν υπέρτατη προσβολή για κάθε νοήμων πολίτη!

Και πάμε παρακάτω

Είκοσι μήνες από την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη, λίγες εβδομάδες από τότε που αποφεύχθηκε στο παρά πέντε σύγκρουση δύο συρμών του προαστιακού στους Αγίους Αναργύρους και μόλις λίγες ημέρες από το περιστατικό σε διάβαση τρένου στη συμβολή της Ιεράς οδού με την Κωνσταντινουπόλεως, όταν μηχανοδηγός σταμάτησε τον συρμό του προαστιακού για να επιπλήξει ελεγκτή διάβασης που έπαιζε με το κινητό του, άλλο ένα επεισόδιο στο ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο προκαλεί ρίγη ανατριχίλας.

Συρμός του προαστιακού έλαβε λάθος εντολή να μπει σε γραμμή του μετρό που έχει προορισμό το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η παρ’ ολίγον νέα τραγωδία αποφεύχθηκε στο παρά πέντε, όταν ο μηχανοδηγός κατάλαβε ότι τον στέλνουν σε λάθος πορεία!

Το απίστευτο, αλλά πέρα για πέρα… ελληνικό, είναι πως έπειτα από όλα αυτά τα συνεχή περιστατικά στα τρένα, ο αρμόδιος υπουργός κάθεται απαθέστατος στην καρέκλα του, χωρίς καν να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, που, υπό κανονικές συνθήκες σε ένα ευνομούμενο κράτος, θα έπρεπε να συνοδεύεται από παραίτηση!

Αντιθέτως, το τίμημα για την επικινδυνότητα του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου, που σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από το τριτοκοσμικό της Ινδίας, καλείται και πάλι να πληρώσει ο τελευταίος τροχός της αμάξης και στην προκειμένη περίπτωση οι μηχανοδηγοί του τρένου!

Καμία ανάληψη ευθύνης από τους ανευθυνοϋπεύθυνους, καμία δικλείδα ασφαλείας, προχειρότητες, ανικανότητα, ερασιτεχνισμοί, ωχαδερφισμός και πάνω απ’ όλα κανένας σεβασμός και αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή σε όλα τα επίπεδα!

Η χώρα, αλλά πάνω απ’ όλα οι πολίτες της φαίνεται πως έχουν τεθεί στον αυτόματο πιλότο της εγκατάλειψης και στην παραμικρή διαμαρτυρία ή επισήμανση πληρώνουν τα σπασμένα κι από πάνω, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σωτηρία, όμως αν δεν βγούμε από τη λογική του «πάμε κι όπου βγει», στην οποία μας έχουν τοποθετήσει σε μια κοινωνία όπου, με συγκαλυμμένο αυταρχισμό, καταργήθηκαν δικαιώματα και οι απαιτήσεις των πολιτών, το σίγουρο είναι πως θα ζούμε από τύχη και δεν θα υπάρξει επιστροφή…