Θεωρητικά, το Διεθνές Δίκαιο είναι το όπλο των αδυνάτων. Είναι άχρηστο χωρίς την ισχύ. Η Κύπρος ούτε το πρώτο επικαλείται, ούτε το δεύτερο επιδιώκει να αποκτήσει. Γι’ αυτό ξεχάστηκε η εισβολή-κατοχή…

Αγνοούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν αποδίδονται ευθύνες για βιασμούς, λεηλασίες, εγκλήματα. Το Κυπριακό κατάντησε μια παγιωμένη, παγωμένη δικοινοτική διαφορά, που δεν προκαλεί πια το διεθνές ενδιαφέρον. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, που κόπτονται για το Διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό στην ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας έναντι της εισβολικής Ρωσίας, ποιούν υποκριτικά την νήσσαν για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία. Κλείνουν τα μάτια σε όσα εγκλήματα, τεκμηριωμένα και δι’ εκθέσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο τουρκικός στρατός διέπραξε κατά των Ελλήνων.

Γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης

Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, με την έννοια της εφαρμογής και της απονομής του Δικαίου ως κράτιστης αρετής όπως συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ισχύει μόνο το συμφέρον και η επιβολή του διά της ισχύος. Το 1974 η Κυπριακή Δημοκρατία υπέστη διπλή τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του ευρωπαϊκού εδάφους της. Αν η Δικαιοσύνη ιερουργούσε στις διεθνείς σχέσεις, το Κυπριακό θα είχε επιλυθεί πριν από δεκαετίες. Δεν επιλύεται, όχι μόνον εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας, αλλά και της ισχύος δύο μέτρων και δύο σταθμών, πρώτιστα λόγω συμφερόντων πολλών ισχυρών δρώντων. Κλασικά, τελευταία παραδείγματα: η Ουκρανία και η Γάζα.

Τον προσεχή Ιούλιο συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή. Η Κυπριακή Δημοκρατία υφίσταται την τουρκική επιθετικότητα, επειδή η Τουρκία θεωρεί το νησί πολύτιμο για επιβολή της ως δυνατού δρώντος στην Αν. Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή και για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Λευκωσία στηρίζεται και επικαλείται το δίκαιο, αλλά, για δεκαετίες, αποφεύγει να διώξει την Τουρκία για όσα φοβερά εγκλήματα διέπραξε κατά των Ελλήνων. Οι ηγέτες της Κύπρου εκκινούν από τη θέση ότι μπορούν να κατευνάσουν την κατοχική χώρα με συνεχείς πλην ολέθριες παραχωρήσεις, ώστε να συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιμη λύση του προβλήματος, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου.

Η Λευκωσία θεωρεί ότι το Κυπριακό δεν είναι νομικό, αλλά πολιτικό ζήτημα. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα δεν μεθόδευσε ποινική δίωξη κατά της Τουρκίας για πρωτοφανείς βαρβαρότητες που διέπραξε εναντίον αμάχων και στρατιωτών. Τρέμει στην ιδέα ότι θα εξοργίσει τους κατακτητές και δεν θα συναινέσουν σε λύση. Αποφεύγει, επίσης, να απαιτήσει αποζημιώσεις για απίστευτες καταστροφές που η κατοχική χώρα προκάλεσε στο νησί. Ο γνωστός Αμερικανός αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν, σε κείμενό του (26/8/2023, στον ιστότοπο «19FortyFive»), υποστήριξε ότι η Ρωσία (για την εισβολή στην Ουκρανία) και η Τουρκία (για την εισβολή στην Κύπρο) πρέπει να πληρώσουν αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους. Όπως ακριβώς η Γερμανία, μετά την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε εξαναγκαστεί να καταβάλει αποζημιώσεις. Η Ιαπωνία επίσης κατέβαλε αποζημιώσεις σε πολλά ασιατικά κράτη. Η Γερμανία, όμως, αρνείται να πληρώσει αποζημιώσεις στην Ελλάδα μετά την κατοχή.

Ο Μάικλ Ρούμπιν υπογραμμίζει: «Η Ευρώπη και η Δύση πρέπει να τερματίσουν την αντίληψη ότι η κυπριακή ενότητα είναι διαπραγματεύσιμη και να επιμείνουν ότι η Τουρκία θα πληρώσει το τίμημα για την κατάχρηση της κυπριακής κυριαρχίας. Με οποιονδήποτε υπολογισμό, η Τουρκία σήμερα χρωστάει στην Κύπρο δισεκατομμύρια δολάρια». Ούτε η Αθήνα, ούτε η Λευκωσία σκέφτονται ή σχεδιάζουν να διώξουν την Τουρκία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη γενοκτονία των Ποντίων και των Μικρασιατών ή για την εθνοκάθαρση στην Κύπρο. Ιδού, όμως, που μόλις την περασμένη Δευτέρα ο επικεφαλής εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Καρίμ Χαν, δήλωσε στη δημοσιογράφο, Κριστιάν Αμανπούρ του CNN, ότι ζητά την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για τον ηγέτη της Χαμάς, Γιαχία Σινουάρ, στη λωρίδα της Γάζας, και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Ο Καρίμ Χαν δήλωσε ότι το ΔΠΔ ζητά, επίσης, εντάλματα για τον υπουργό Άμυνας του Ισραήλ, Γιοάβ Γκαλάντ, καθώς και για δύο άλλους κορυφαίους ηγέτες της Χαμάς – τον Μοχάμεντ Ντιάμπ Ιμπραχίμ αλ Μάσρι, τον ηγέτη των Ταξιαρχιών Αλ Κάσεμ, και τον Ισμαήλ Χανίγια, πολιτικό ηγέτη της Χαμάς. «Με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί και εξετασθεί από το γραφείο μου, υπάρχουν εύλογοι λόγοι να πιστεύω ότι ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, και ο Γιόαβ Γκάλαντ, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, φέρουν την ποινική ευθύνη για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο έδαφος του Κράτους της Παλαιστίνης (στη Λωρίδα της Γάζας), αρχής γενομένης τουλάχιστον από την 8η Οκτωβρίου 2023», αναφέρεται σε ανακοίνωση του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Τα εντάλματα θα εκδοθούν; Κυρίως, θα επιδοθούν και θα εκτελεσθούν; Είναι αμφίβολο. Ήδη εκδηλώθηκαν εντονότατες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από τους εμπολέμους.

Η σύγκρουση στη Λωρίδα της Γάζας εμπλέκει μεγάλους και ισχυρούς δρώντες, πέραν του Ισραήλ και της Χαμάς. Δηλαδή, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλ’ ιδού η απύθμενη υποκρισία των δυνατών: ενώ οι Αμερικανοί απαίτησαν από τους Ευρωπαίους να επιβάλουν σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και καταδίκη της για εγκλήματα πολέμου κατά των Ουκρανών, αντιδρούν και αποτρέπουν ψηφίσματα ή κυρώσεις κατά του Ισραήλ για κατ’ ισχυρισμόν εγκλήματα κατά Παλαιστινίων αμάχων. Ακόμα χειρότερα: οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, που κόπτονται για το Διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό στην ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας έναντι της εισβολικής Ρωσίας, ποιούν υποκριτικά την νήσσαν για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία. Κλείνουν τα μάτια σε όσα εγκλήματα, τεκμηριωμένα και δι’ εκθέσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο τουρκικός στρατός διέπραξε κατά των Ελλήνων. Ισχύει και στην περίπτωση της Κύπρου η άθλια, κυνική πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών.

Γιατί η κυπριακή ηγεσία αποφεύγει να προσφύγει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο; Πρώτον, επειδή επικαλείται το έωλο επιχείρημα του μ. Δ. Χριστόφια ότι, τάχα, «κάναμε κι εμείς πολλά». Άρα, αν πάμε στο ΔΠΔ μπορεί να βρεθούμε, δήθεν, κατηγορούμενοι. Πρόκειται για γελοία και βλακώδη αντίληψη, επειδή κάποια εγκλήματα κατά Τ/κυπρίων διαπράχθηκαν από μεμονωμένους πολίτες, που τιμωρήθηκαν, και όχι από την Εθνική Φρουρά. Δεύτερον, ο τουρκικός στρατός οργανωμένα, μεθοδικά και αδίστακτα, με την υποστήριξη Τ/κυπρίων, καθ’ ομολογία του κακού δαίμονα της Κύπρου, Ντενκτάς, διέπραξε φοβερά εγκλήματα εναντίον Ελλήνων. Τρίτον, η κυπριακή ηγεσία νομίζει ότι καλοπιάνοντας και κατευνάζοντας τον Τούρκο κατακτητή θα τον πείσει να συναινέσει σε λύση στο Κυπριακό. Τέταρτον, δεν σκέφτεται να προσφύγει στο ΔΠΔ, διότι δεν επιθυμεί να χαλάσει το… κλίμα ανύπαρκτων συνομιλιών.

Θεωρητικά, το Διεθνές Δίκαιο είναι το όπλο των αδυνάτων. Είναι άχρηστο χωρίς την ισχύ. Η Κύπρος ούτε το πρώτο επικαλείται, ούτε το δεύτερο επιδιώκει να αποκτήσει. Η ηγεσία της εμμένει σε λύση διζωνικής που θα καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα τουρκέψει το νησί. Γι’ αυτό ξεχάστηκε η εισβολή-κατοχή. Αγνοούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν αποδίδονται ευθύνες για βιασμούς, λεηλασίες, εγκλήματα. Το Κυπριακό κατάντησε μια παγιωμένη, παγωμένη δικοινοτική διαφορά, που δεν προκαλεί πια το διεθνές ενδιαφέρον.