Σαν σήμερα το 1849 φεύγει από την ζωή ο Ήρωας του Ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο άνθρωπος που πολλάκις διακρίθηκε για την μαχητικότητά του και την ιερά μανία με την οποία πολεμούσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Προδομένος και παραμελημένος, όπως πολλοί μεγάλοι άνδρες μέχρι σήμερα – από το ελλαδικό και τότε νεοσύστατο, αλλά πάντα υπό κατοχή – κράτος, ο Νικηταράς έφτασε μέχρι το σημείο να καταστεί ζητιάνος και τυφλός από τις διώξεις που του επεφύλαξε η κυβέρνηση του Βασιλέα Όθωνα.
Ο Νικηταράς φυλακίστηκε το 1839 με την ανυπόστατη κατηγορία ότι επιθυμούσε την αντικατάσταση του Όθωνα από έναν Ρώσο πρίγκιπα. Παρέμεινε στην φυλακή επί δεκαοκτώ μήνες όπου και έχασε την όραση του από τα βασανιστήρια και το ζάχαρο από το ποίο έπασχε. Στην συνέχεια του δόθηκε μία «άδεια επαιτείας», ώστε να μπορεί να ζητιανεύει στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Μετά το 1843 του δόθηκε μια πενιχρή σύνταξη, η οποία δεν αρκούσε ούτε καν για να του εξασφαλίσει την αξιοπρεπή διαβίωση.
Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία στις 18 Οκτωβρίου του 1818 και στις 23 Μαρτίου του 1821 εισήλθε στην Καλαμάτα μαζί με τους άλλους στρατιωτικούς αρχηγούς, σε μια από τις πρώτες πράξεις της Επαναστάσεως. Πήρε μέρος στην μάχη του Βαλτετσίου και την μάχη των Δολιανών, όπου με μια ισχνή δύναμη διακοσίων ανδρών, κατάφερε να αποκρούσει χιλιάδες τούρκους, κερδίζοντας έτσι το προσωνύμιο του Τουρκοφάγου. Οι συγκεκριμένες μάχες αποτέλεσαν το ουσιαστικό προοίμιο της Άλωσης της Τριπολιτσάς, έναν σταθμό για την εδραίωση και την εξέλιξη της Επανάστασης του 1821, στην οποία όχι μόνο πήρε μέρος ο Νικηταράς, αλλά και διέπρεψε.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 οι τούρκοι αρχίζουν να μπαίνουν στα στενά των Δερβενακίων και η θηριώδης σε μέγεθος στρατιά του Δράμαλη απειλεί να πνίξει την Επανάσταση. Μετά από λίγο άρχισαν να δέχονται πυρά από τον Αντώνη Κολοκοτρώνη και τους άνδρες του. Εν τέλει οπισθοχώρησαν και αποφάσισαν να πάρουν το πέρασμα προς τον Άγιο Σώστη. Όμως ο Νικηταράς και ο Παπαφλέσσας είχαν ήδη ειδοποιηθεί και βρίσκονταν στην περιοχή. Η τουρκική πομπή βρέθηκε περικυκλωμένη και υπό διασταυρούμενα πυρά. Από τα ανατολικά βρισκόταν ο Νικηταράς και ο Παπαφλέσσας και από τα δυτικά οι άνδρες του Αντώνη Κολοκοτρώνη.
Οι τούρκοι πέφτουν ενώπιον της ιεράς μανίας των Ελλήνων που πολεμάνε για Πατρίδα, Πίστη και Ελευθερία. Η νύχτα έσωσε τους τούρκους, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα είχαν μετρήσει ήδη περισσότερους από τέσσερις χιλιάδες νεκρούς και η στρατιά του Δράμαλη διασπάστηκε, με λίγους να καταφέρνουν να φτάσουν στην Κόρινθο και το κύριο μέρος του στρατεύματος να επιστρέφει στην Τίρυνθα.
Δυο μέρες μετά στις 28 Ιουλίου, ο Δράμαλης επεχείρησε για δεύτερη φορά να φτάσει στην Κόρινθο, όμως γνώρισε άλλη μια πανωλεθρία, μικρότερης βέβαια εμβέλειας και εν τέλει αποκλείστηκε στην Κόρινθο, όπου βρήκε το αρμόζον τέλος του μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της στρατιάς του, υποκύπτοντας στην πείνα και τις αρρώστιες. Σε κεντρική μορφή της μάχης των Δερβενακίων αναδείχθηκε ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο επονομαζόμενος και Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Στην μάχη αυτήν σύμφωνα με ιστορικές πηγές, έσπασε τρία σπαθιά κατά την διάρκεια της μάχης σκοτώνοντας τούρκους, ενώ στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε αγκυλωθεί και δεν άφηνε με κανέναν τρόπο το σπαθί.
Αυτό το σπαθί υπήρξε και ο τελευταίος πλειοδότης όταν το, στην πραγματικότητα πάντοτε ανελεύθερο, ελλαδικό κράτος έβαλε σε πλειστηριασμό το σπίτι του Ήρωα Νικηταρά, ο οποίος πέθανε πάμπτωχος. Στις 24 Ιουλίου 1825 ένα έγγραφο υποθήκευε την ελευθερία του Έθνους στην δικαιοδοσία της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό το έγγραφο δεν το υπέγραψαν ο Υψηλάντης και ο Νικηταράς. Ο μεν πρώτος τέθηκε γρήγορα στο περιθώριο και ο δεύτερος είχε την μοίρα που προαναφέρθηκε. Η εποχή της ξενοκρατίας είχε ξεκινήσει και κρατάει μέχρι τις ημέρες μας.
